Najpopularniejsze style ogrodowe

Indyjski Ogród Char Bagh

Ogród “char bagh” zwany “zamkniętym czworobocznym” ogrodem jest jednym z najważniejszych typów ogrodów tradycyjnych. Pomiędzy VIII a XVIII wiekiem ogrody te były rozpowszechnione w świecie muzułmańskim od Azji po Północną Afrykę i Hiszpanię. Dzięki swojej wszechstronności oryginalne „Rajskie Ogrody” znane były też pod nazwą „Ogrodów Uniwersalnych”. Czerpiąc z tradycji Hinduizmu, Judaizmu, Chrześcijaństwa, Islamu i Buddyzmu symbolizowały sam Wrzechświat. Stały się odrębną dziedziną sztuki w Indiach XVI i XVII wieku, początkowo pod patronatem Wielkich Mogołów, a później hinduskiej arystokracji. Indyjskie ogrody char bagh były ogrodami przyjemności, tajemnicy i poezji. W otwartym pawilonie poczuć można było świeżą bryzę, usłyszeć dźwięk szemrzącej wody i cieszyć się wonią kwiatów z żywego dywanu perskiego.

Japoński Ogród Kontemplacji

Na okres Muromachi (1333 – 1568) przypadł rozkwit tradycyjnej sztuki ogrodniczej w Japonii. Założenia projektowe wywodziły się z filozofii buddyjskiej, konfucjańskiej i taoistycznej, połączonej z ochoczą obserwacją przyrody, co owocowało powstaniem ogrodów będących wysoce abstrakcyjnymi, monochromatycznymi wizjami krajobrazu naturalnego. W japońskich ogrodach tego typu wzrok jest ostrożnie kierowany, aby ogród ukazywał się nam etapami, a nie jako panorama. Suchy ogród krajobrazowy (karesansui) wyraża wodę bez użycia wody i ruch bez użycia ruchu, ogród ten przedstawia sprzeczności, które pragnie zgłębić praktyka Zen. Ogród należy obserwować tylko z jednego punktu - pawilonu. Jest tak założony, aby być abstrakcyjną interpretacja naturalnego krajobrazu. Kontemplując podobne ogrody mnisi oddawali się praktyce Zazen (głębokiej medytacji).

Angielski Ogród Kwiatowy

Ogród angielski ten jest inspirowany ruchem artystycznym Arts and Crafts (1880-1910), który zrodził się z obawy o wpływ uprzemysłowienia na tradycyjne formy sztuki. W przeciwieństwie do wcześniejszych ogrodów wiktoriańskich, w których kwiaty były sztucznie wyeksponowane, projektanci ruchu Arts and Crafts przywiązywali wagę do tworzenia naturalnie wyglądających nasadzeń. Bardziej niż na eksponowaniu poszczególnych roślin, skupiali oni uwagę na całym ogrodzie jako na artystycznej kompozycji. Nasadzenia były często projektowane zgodnie z zasadami łączenia kolorów i osadzone w formalnych ramach kształtowania krajobrazu, które ujednolicały ogród. Posiadanie takiego ogrodu wiązało się z wysokimi kosztami utrzymania i pozwolić sobie mogli na nie tylko ci, których stać było na opłacanie pokaźnego zespołu ogrodników. Nadejście Pierwszej Wojny Światowej i idące z nią zmiany w strukturze społecznej oznaczały zmierzch tych „Ogrodów Złotego Popołudnia”.

Ogród Modernistyczny

W połowie XX wieku architekci krajobrazu zaczęli projektować ogrody, które miały być dopełnieniem ówczesnej architektury modernistycznej. Ogrody modernistyczne odznaczały się asymetrycznymi formami, zakrzywionymi liniami, przestrzeniami funkcjonalnymi i nowoczesnymi materiałami, często wkomponowywały też obrazy i design sztuki współczesnej. Rośliny wykorzystywane w ogrodach modernistycznych były często gatunkami endemicznymi. Wielu architektów krajobrazu nurtu modernistycznego postrzega ogród jako przestrzeń rekreacyjną z płynnym przejściem przestrzeni wewnętrznej w przestrzeń zewnętrzną. Jedne z najlepszych ogrodów modernistycznych są piękne z prostej przyczyny: idealnie wkomponowują się w przestrzeń i spełniają swoją funkcję. Istnieją ogrody do opalania się, pływania, grillowania i wyprawiania wykwintnych przyjęć.

Chiński Ogród Uczonego

(Yichang-Yuan) Tradycja chińskich uczonych zakładających ogrody sięga dynastii Tang w VII wieku. Stanowiły one przestrzeń dla relaksu, medytacji i kształtowaniu ducha. Tutaj uczeni tworzyli poezje, grali na lutni i recytowali swoje poematy. Ogród Chiński obrazuje miniaturę Kosmosu. Znajdują się w nim „góry”, „wzniesienia” i „jeziora”, „klify” i „przepaści”, wedle taoistycznej tradycji. Zygzakujące mosty, kręte ścieżki, nagłe zakręty i kratowe okna wzbudzały poczucie niepewności i tajemnicy, wciągając ciekawskich odwiedzających w głąb ogrodu. Ogrody pełne były kontrastów: światło i ciemność, blask słońca i cienie, dźwięki i zapachy, wzniesienia i depresje, góry i woda, Yin i Yang. Ogród Chiński nie jest miejscem wystawy kwiatów, lecz tkaniną poskręcanych drzew, chropowatych kamieni, grot, mostów, dziedzińców, bram, okien, ścian i pawilonów. Ogród zaprasza Cię do wkroczenia w trójwymiarowy chiński obraz malujący się przed Tobą, i doznania radości z „Ogrodu Płynącego Szczęścia”

Włoski Ogród Renesansowy

W XV i XVI wieku włoskie państwa-miasta doświadczyły niespotykanego wcześniej rozkwitu nauki i sztuki, który dotyczył również sztuki ogrodowej. Potężne rody zakładały wspaniałe ogrody wokół swoich podmiejskich willi, które miały być symbolem ich statusu. Ogrody miały za zadanie zabawiać i zachwycać swoim przepychem. Renesansowi artyści wierzyli w naturalny porządek wszechświata, ale znali też zalety ulepszania natury. Ich ogrody stanowiły odzwierciedlenie kosmicznego ładu, ale były też polem eksperymentalnym nauk ogrodniczych. Były zakładane zgodnie z zasadami geometrii, z willą jako centralną osią symetrii. Rzeźba w ogrodach renesansowych najczęściej nawiązywała do mitologii, a same ogrody były projektowane wokół regularnych, prawie rytmicznych powtórzeń kształtów. W tym ogrodzie widzimy postępujący element wody, która wytryska wodospadem z groty, dalej płynie fontanną, aż napełni odbijające światło sadzawki.

*Opis ogrodów na podstawie Hamilton Gardens: hamiltongardens.co.nz